Zwaai maar…

 12 januari 2008,de avond voor dat Jeroen precies 1 jaar weg was van ons,was het mijn achternichtje Tess van 5 jaar die mij de open vraag durfde te stellen zomaar zonder nadenken  langs alles heen: Karin…. jij Mist je kindje en houd héél véél van Jeroen he?
Overdonderd door deze kinderlijke eerlijkheid waar vele volwassenen in te kort kunnen schieten omdat zij dit juist niet durven, stroomde plotseling de tranen over mijn gezicht en antwoorde ik; Ja lieverd, héél véél, héél véél mis ik mijn kind, mijn Jeroen.

Hoe eerlijk en open kan een kind zijn in hun kinderlijkheid. Wat volwassen mensen “NIET” durven te vragen, doet een kind zonder je te kwetsen zomaar met een glimlach om je blij te maken.
Toen wij later over straat liepen die avond voelde ik een kinderhandje, haar kleine vingertjes die de mijne zochten, die de mijne vonden en vast pakte. Een kinderhandje van mijn kleine achternichtje dat het hare in de mijne schoof. Hoe raar het gevoel dit te voelen van innerlijke blijdschap een kinderhandje juist die avond in het donker met een Hemel vol Schitterende Sterren te mogen vasthouden…
en  toen…plotseling bleef zij stil staan en zij vroeg: Karin? Ja ,lieverd antwoorde ik, Karin… wij moeten NU stilstaan want jij mist Jeroen he? maar… Kijk eens omhoog naar die hele grote dikke ster dát is Jeroen en hij zwaait naar jou…. dus moeten we wel even terug zwaaien  en zeggen;
Dág lieve Jeroen….wij zwaaien gewoon ook even terug naar jou..en wees maar gelukkig daar lieve ster …… samen hebben wij staan zwaaien
Dag Jeroen. .. en samen vervolgde wij onze weg naar een feestelijk diner.

Feest? Ja het werd een feest,4 dubbel op!

De jarige joppen waren:

     Mijn Moeder

Mijn neefje (uit Spanje)

Mijn zus 

en
Mijn lieve vriendin

Allemaal vebonden met gemengde gevoelens gemis en verdriet om 12 en 13 januari omdat hun verjaardagen rondom (mijn moeders7,  en neefje 10 januari)  12 januari liggen,

En zij zich hadden afvragend hoe kan ik nu ooit nog jarig zijn….?

Door… dacht ik eenvoudig, mijn moeders 80ste verjaardag op de dag zelf(7 jan.) eenvoudig te vieren zoals zij zelf wilde.

  En een etentje met kinderen/klein en achterkleinkinderen “uit te stellen” naar 12 januari zodat zij deze dag gelijk met haar dochter die dan jarig was het dan kon vieren. Ik de tijd had…mijn neefje als verassing over kon laten komen uit Spanje voor in eerste instantie zijn moeders(mijn zus) verjaardag en zijn grootmoeders 80ste verjaardag.
die 12e januari dus

En mijn vriendin?

 Haar verjaardag is zij om 24.00 uur proostend ingegaan

OOK zij was jarig de 13e januari en ik  was ondanks mijn verdriet toch gelukkig al die blijde gezichten te zien.

Zo waren wij ook nu weer met elkaar verbonden alleen nu niet door verdriet maar om FEEST te vieren met hen ZIJ die zich JARIG mochten en hopelijk ook konden voelen.

En kleine Tess… die heeft mij daadwerkelijk geleerd gewoon als ik dat wil niet in gedachte maar even mijn hand op te steken en te zwaaien naar boven naar die ene dikke fonkelende ster.. die zij gewoon bij zijn naam noemd: Jeroen

dank je wel lieve Tess

Hoe heerlijk kinderen eerlijk en open kunnen zijn in hun gevoel…

daar zou menig volwassen mens nog iets van kunnen leren….. 

Karin

16 -02-2008