 Het Begin van het Einde
Rond 8.30 uur op die bewuste dag 12 januari 2007 nu alweer 1 jaar verder 2008 Vandaag,nog steeds het gevoel als de dag van gisteren… Mij af vragende: ” Gaat dit ooit nog voorbij?”
~~
Waar blijft Jeroen nou? is de vraag van school….. Hij heeft een presentatie en we beginnen zo… Ik bel je op je mobiel en na 2 keer word er eindelijk opgenomen Niet jij maar een stem “Politie Haaglanden” melde zich aan Wie bent u?Heet uw zoon Jeroen? bent u alleen? Schrikt uw dan alstublieft niet Een plotseling gevoel van duizeligheid , mijn maag draait om de aarde begint te schommelen onder mijn voeten en het is of ik in drijzand wegzak in een razend tempo flitsen de beelden aan mij voorbij. De stem gaat verder; Uw zoon heeft een ongeluk gehad ,de ambulance is al bijna hier, hij wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht, ik hoor het geluid van de sirene gillen door de telefoon en kan nog net uitroepen Geen Heparine toedienen en Hij moet naar het MC Erasmus want hij heeft geen bloedstolling en heeft een remmer,anti- lichaam opgebouwd tegen zijn faktor IX dus Hemofilie B!! Hij reageert alleen op Novo Seven 7a!!!! Een gevoel van 18 jaar pure angst DEZE angst die altijd zo een rol bewust en onbewust heeft gespeeld in Peter en mijn leven is nu gekomen zomaar toch nog zo verschrikkelijk onverwachts tot een werkelijk feit. De grond begint te schommelen onder mijn voeten alsof ik zit op dat moment in een zware storm met meters hoge golven op zee. Onbedenkbare Paniek slaat toe maar dan mijn rationeel denken is sterker en overwint het uiteindelijk van de paniek. Handelen, ik moet handelen is mijn reactie. Mijn intuïtie schreeuwt EERST bellen naar de EHBO Het MC Erasmus naar zijn eigen Hematoloog! Regelen en dan pas jij zelf Ka. Maar dan… alles wordt een doffe waas en ik kan niets lezen. Mijn ogen en denken laten mij in de steek.Het vertrouwde telefoonnr van het Sophia kinderzhs ,nee Erasmus moet het nu zijn, ik weet het niet meer uit mijn hoofd, ik kan niets meer lezen en de paniek wordt alsmaar nog groter en ik gil keihard ” Oh God help me!!! “Help me nou toch alstublieft! Ik ben ineens alles, ja ineens zo kwijt.
Tranen,een niet te beschrijven angst van verdriet en de benauwdheid de druk op mijn borst, verlamen mij en slaan ongenadig toe, sprayen! hoor ik mijzelf nog zeggen als ineens de beangstigde werkelijkheid van mijn kind zijn positie tot mij doordringt en de alwetende feiten van het ooit eens als...nu dan zo ver is gekomen. Ik, nu plotseling toch onder,ja direct het onder ogen ziet. Dan gaat het opeens door mij heen; Ik moet Peter op zijn werk gaan bellen, en ik vraag me af hoe ik het hem in godsnaam moet vertellen… Grijpende en graaide kapot van angst en verdriet in alle krachten en moed, raap ik mijzelf bijeen, Ik moet bellen zo rustig en kalm mogelijk naar Peter en als hij opneemt vraag ik ;Kom je zo gauw mogelijk naar huis want Jeroen is met zijn scooter onderuitgegaan.Is hij hoor ik…….Nee,geen kans geven hem verder te laten vragen hoor ik mijzelf denken….en vertel hem rustig wat er ook tegen mij was verteld; “De politie heeft gemeld allen een hevige bloedneus” Ik zag ooit een filmpje aan mij voorbij gaan de kerst 2006 toen zijn kerstbal kapot viel uit de boom en wist toen al Mijn allerliefste lieve kind ik raak je kwijt….. Maar ik moest nu sterk zijn nog even Zó Sterk voor de komende tijd….zodat ik jou kon gaan vertellen als ik je in mijn armen zou nemen straks,Ga maar lieverd het is goed zo papa en ik wij laten je gaan …. JIJ hebt genoeg bewezen in dit leven lieve schat wees nu maar vrij van alle pijn Genoeg met alle vechterij!! Het is goed zo!
En in overwoorwaardelijke liefde alleen voor Jeroen hebben wij Peter en ik samen besloten hem te laten gaan.
Op 13 januari 2007 Een heel jaar 2007, nog maar net begonnen In intens verdriet en gemis maar met een Liefde zó onvoorwaardelijk voor altijd! Hebben wij Jeroen onze enige zoon, laten gaan Karin en Peter | |
| |
