Als sneeuw  voor de zon

Vanmorgen tijdens een wandeling in het park, overladen met zonneschijn.
Een prachtige blauwe lucht vogels die hun liedje zingen..het laatste voor de Herfst echt haar intrede maakt of gewoon om mijn aandacht op zich te vestigen?
Ongemerkt loop ik naar door het park de richting op waar Jeroen
“zijn “bankje staat.

Plotseling begon ik langzamer te lopen tot ik uiteindelijk stil sta
Bij het aanzien er van, het bankje, krijg ik tranen in mijn ogen want
Daar zaten zij….samen hand in hand.

Twee mensen al op “leeftijd”, ik schat zo halverwege in de 60 jaar een vrouw en een man. Zij, een Rode koltrui met een zwarte jas aan en hij een lichtgrijs jack, samen zilvergrijze haren.
Genietend, van de rust heerlijk uit de wind, en met hun ogen dicht, zaten zij daar samen, zij haar arm door de zijne gestoken en hij als bevestiging zijn hand op de hare gelegd, de vingers ineen gestrengeld lieten zij zich verwarmen door de vrolijke zonnestralen.

Niets vermoedend dat ik hun daar zo zag zitten en genieten,
niet alleen van de zon maar ook van elkaar bedacht ik mij opeens ;Wat moet dat Bankje een rijke schat aan liefdevolle waarde hebben voor ook vele andere mensen dan alleen maar voor mij?.

Ik wilde niet onbeleefd zijn om naar het “paartje “te blijven staren maar kon mijn ogen niet van dit mooie plaatje houden. Als een magneet werden mijn ogen er weer opnieuw naar toe getrokken .Ik had een zonnebril op en dacht dat zij zo niets in de gaten konden hebben dus keek “brutaal verder.

Dat er nog steeds sprake was van liefde voor elkaar bleek hoe de man zijn arm even later om de vrouw heensloeg en haar voorzichtig een tedere kus gaf op haar wang. Ik draaide mijn hoofd snel om zodat ik alsof met mijn rug naar hen toegekeerd stond en deed snel of ik mijn hond Lara alle aandacht gaf.

“Kom lieverd”; hoorde ik de man opeens zeggen, we moeten maar weer eens opstappen want we houden dit bankje denk ik nu te lang “bezet”.

IK draaide mijn hoofd nu wat om en vanachter mijn zonnebril zag ik hoe de man op stond en haar gelant zijn hand aanbood om haar te helpen bij het opstaan en ook zo naderhand zijn arm.

Langzaam kwamen zij mijn kant op gewandeld en ook ik begon mijn wandeling voort te zetten.
Elkaar beleefd groetend met een Goede morgen, liep ik door op het pad, tot ik opeens een vriendelijke warme stem hoorde zeggen: Het bankje laat vragen of u er even komt zitten want het heeft je al die dagen erg gemist.Wij maken nu plaats…toe maar mevrouw en… Tot ziens .

Ik draaide mij weer om naar de mensen die mij net waren gepaseerd en al knipperende met mijn ogen tegen het felle zonlicht ,hoe ik ook mijn best deed…waren zij samen verdwenen als sneeuw voor de zon.

IK vervolg mijn wandeling met Lara  
met de zon hoog vrolijk aan een blauwe hemel
en af en toe en blaadje dat al zachtjes neer dwarreld van een boom.
Mij, een fijn gevoel gevende na een heerlijke vakantie

met de Herfst in aantocht,ik ben er klaarvoor
Ik ben weer thuis

d.d. 18-10-2010

Karin